Ψίθυροι

Κρύα

Σεργιάνια

Στη μέση φωτιά

Ζεστά 

μονοπάτια

Εσύ.

Εμάς.

Κρυώνω

...

Αλήθεια

...

Συμβαίνει κάτι μ'εμάς.

Κοίτα...

 

Κοίτα

σε ένα στίχο το σημάδι

της τολμηρής σου φύσης θρύψαλο,

νεκρό.

Κάθησε

στη θέση που σου άφησα

και ρίξε

όλο το πάθος σου εδώ.

Συνόδευσε τη λύπη με μια δόση νοσταλγίας

και ζήτησε μονάχα απο εκείνη ένα χάδι.

Μη φύγεις κι άσε ανώφελα να είναι όλα τ'άλλα

Σημάδια από ένα σύμπαν που δεν ταίριαζε σε σένα

Και σαν μικρό σου πρίγκιπα να πάρεις τ'όνομά μου

φυλάσσοντάς το απόμακρα από κάθε κραυγής ρήξη

Κοίτα

κι απόμερα τ'αστέρια στέκουν μόνα.

Κοίτα

κι εγώ δίπλα σου θα είμαι πάντα τώρα

Πανσέληνος

   Κρυφά.

   Έφυγε τη νύχτα, όταν όλοι είχαν προ πολλού πάει για ύπνο και θα είχε λιγότερες πιθανότητες να γίνει αντιληπτή. Πήρε μαζί της μόνο ένα πανωφόρι, κλειδιά και τα τσιγάρα.

   Βγήκε από την πόρτα και την έκλεισε προσεκτικά πίσω της. Πόσο φως είχε. Ήταν νύχτα πανσελήνου και παρ'όλο που ο δρόμος δεν είχε φώτα η άσφαλτος έλαμπε με την αντανάκλαση της σελήνης.

   Ξεκίνησε να περπατάει και λίγο πιο κάτω άναψε το πρώτο τσιγάρο. Κοίταξε στ' αριστερά της το παλιό σπίτι με τη σκισμένη κουρτίνα. Ποτέ δεν είχε δει τον ένοικο αλλά πάντα υπήρχε φως νωρίς τα βράδια... 

   Πόσο μόνοι είναι οι άνθρωποι.

   Μόνοι μέσα σε μια μάζα σωμάτων στοιβαγμένα σε ένα γιγάντιο, ασφυκτικά μικρό κόσμο.

   Μόνη ένοιωθε και η ίδια. Και ήταν ένα συναίσθημα που είχε από πάντα. Ωστόσο, μόλις τώρα είχε το καταλάβει... Τίναξε λίγο το σακάκι της από της στάχτες και συνέχισε τη διαδρομή. Μακάρι να μην ξημέρωνε ποτέ. Ο κόσμος να κοιμόταν για πάντα και αυτή να περπατούσε αιώνια στη νυχτερινή γαλήνη των έρημων δρόμων κάτω απ' την πανσέληνο, ακούγοντας μόνο την αναπνοή της, τα αργά της βήματα και βλέποντας τον καπνό απ' το τσιγάρο να ανεβαίνει στο κενό.

Δοκιμές

Χαίρομαι...
για τα βράδια που ξενύχτησα
για τις όμορφες στιγμές
για τις μεγάλες νύχτες σε μικρά παγκάκια
για τα μυστικά
για τις κρυφές ματιές και τα άγαρμπα φιλιά
για τις Κυριακές,
για όλα εκείνα πού'χασες.
Κλάψε,
μικρό μου αγόρι,
και μέτρα τις πέτρες που άφησες στο δρόμο σου νομίζοντας πως θα γύριζες και πάλι πίσω.

Ζήσε

Η ζωή είναι ωραία να τη ζεις όπως είναι.
Να ξυπνάς τα πρωινά, με τον ήλιο να πέφτει εκτυφλωτικά στο πρόσωπό σου,
Να ακούς τη βοή του κόσμου, που ξεχύνεται στους δρόμους κουβαλώντας την καθημερινή του ιστορία,
Να απολαμβάνεις τη μουσική, που παίζει στο ραδιόφωνο λέγοντάς σου καλημέρα ο αγαπημένος σου
παραγωγός,
Να φτιάχνεις τσάι, και να γεύεσαι την πρώτη καυτή γουλιά,
Να χτυπάει το τηλέφωνο, και να βλέπεις το όνομα κάποιου αγαπημένου,
Να ξέρεις ότι κάποιος σε σκέφτεται, και ζει για νά'στε μαζί.

Να απολαμβάνεις τη ζωή.

Να βγαίνεις βόλτα στο πάρκο τα δέκα λεπτά που έχεις διάλειμμα.
Να χαιρετάς έναν άγνωστο.
Να αγοράζεις ένα παλιό βιβλίο από ένα μικρό βιβλιοπωλείο.
Να δίνεις μια αγκαλιά.

Να σκέφτεσαι εσένα.
Να σκέφτεσαι τον άλλον.
Να σκέφτεσαι αυτόν που είναι μακρυά.

Να ζεις για σένα.
Να ζεις με τον άλλον.
Να κάνεις τη ζωή καλύτερη αυτού που είναι μακρυά.

Και να μη λυπάσαι τα χαμένα λεπτά,
ή
τα χαμένα λεφτά,
τις χαμένες ευκαιρίες,
και τα χαμένα χαμόγελα.

Η ζωή στα δίνει απλόχειρα
και ξέρει τι κάνει.
Τίποτα δε φτάνει,
γιατί όλα είναι αρκετά.

Επιπόλαιες πληγές

Οι φίλοι φτιάχνουνε σκουπίδια,
Οι καλοί φίλοι τα μαζεύουν,
ένα τραγούδι από low roar ακούγεται αχνό στο χώρο.
Και είναι η σκέψη και μόνο
πότε κάποιος δίνει και πότε μονάχα ζει να παίρνει.
Με κέρδος ανήθικο σε ανθρώπινες σχέσεις
να κερδίζει ασφάλεια στο μηδέν της εκτίμησής του
και να γεμίζει αίμα τα χέρια που απλώνονται αθώα να τον αγγίξουν
διακρίνοντας τη μεγάλη κραυγή στη στρεβλή του φύση.

Αίμα γέμισαν τώρα και τα δικά σου χέρια
μέχρι τους αγκώνες και κόπηκες
εκεί που θέλησες να δώσεις.
Ποιος έφταιξε: κανείς.
Και μην κατηγορείς την τύχη,
γιατί ο πόνος δεν είναι μόνο δικός σου κι οι αμυχές θα γιάνουν.
Μα εκείνος που κρατάει το μαχαίρι
και το χτυπάει σαστισμένος στον αέρα,  χτυπά και μέσα του το είναι , και λαβώνεται,
και μόνος ζητά βοήθεια
σαν τον ψαλιδοχέρη, που θα έδινε κι αυτός τα πάντα για να μπορεί να αγγίξει
 και δυο χέρια δίχως αίμα να τον σηκώσουν πια απ'το χώμα.

Τέρας εγωισμού

Τέρας εγωισμού. Άνθρωπος και όχι, που καταστρέφει τα πάντα στο πέρασμά του για να γεμίσει την κενή συνείδησή του. Ένα λάθος που πήρε ακόμα μια λάθος στροφή και βρέθηκε κατά μεσής του κόσμου να επιβάλλει το σκοτάδι στο φως και τη νύχτα στη μέρα μόνο και μόνο για να μπορεί ήσυχος να στέκεται στο δωμάτιό του και να ξέρει ότι όλα είναι καλά γι'αυτόν "και δεν πάν'να γαμηθούν οι άλλοι; Μας πρήξανε τ'αρχίδια. Ας χαλαρώσουν." Κομπλέ.